شروع صحبت کردن ندارد . به هر حال این کودکان دارای مشکل در فهم ظرافتهای گفتاری مثل طعنه ها یا شوخی ها ی مورد استفاده در مکالمات هستند . در حالیکه بسیاری از کودکان اوتیستیک دارای عقب ماندگی ذهنی هستند اما این کودکان دارای هوش نرمال یا بالاتر از نرمال هستند . آسپرگر گاهی اوقات به اشتباه به اوتیسم های با عملکرد بالا خوانده می شوند

DSM IV(A) 1-      تماسهای چشمی یا بیان صورتی یا حالات بدنی و ژست ها و تنظیم تعاملات اجتماعی

2-   

3-   

4-   

5-   

C.     1-    

2-   

3-     رفتارها، علائق و فعالیتهای محدود ، تکراری و کلیشه ای مشتمل بر حرکات کلیشه ای

D.    

سندرم آسپرگر:

اختلال آسپرگر که همچنین سندرم آسپرگر نیز نامیده می شود یک اختلال نموی است که با نقص در مهارتهای اجتماعی ، دشواری در ایجاد روابط اجتماعی و تمرکز و هماهنگی ضعیف ، و علائق محدود اما هوش معمولی و مهارتهای گفتاری کافی در زمینه های لغت و گرامر مشخص می شود . اختلال آسپرگر تا حدی دیرتر از اوتیسم ظهور می کند یا حد اقل دیر تر تشخیص داده می شود . یک فرد آسپرگری تاخیر واضحی در شروع صحبت کردن ندارد . به هر حال این کودکان دارای مشکل در فهم ظرافتهای گفتاری مثل طعنه ها یا شوخی ها ی مورد استفاده در مکالمات هستند . در حالیکه بسیاری از کودکان اوتیستیک دارای عقب ماندگی ذهنی هستند اما این کودکان دارای هوش نرمال یا بالاتر از نرمال هستند . آسپرگر گاهی اوقات به اشتباه به اوتیسم های با عملکرد بالا خوانده می شوند

کرایتریای تشخیصی آسپرگر در DSM IV به شرح زیر می باشند

(A)  نقص کیفی در تعاملات اجتماعی که با حد اقل 2 مورد از موارد زیر مشخص می شود:

1-     اختلال مشخص شده در استفاده از رفتارهای غیر کلامی نظیر تماسهای چشمی یا بیان صورتی یا حالات بدنی و ژست ها و تنظیم تعاملات اجتماعی

2-     ناتوانی در ایجاد روابط با هم سن و سالان متناسب با مراحل رشد و نمو

3-     ناتوانی در به اشتراک گذاردن لذات و علایق یا دستاوردها مثل ناتوانی در نشان دادن یا آوردن یا اشاره به چیز های مورد علاقه

4-     ناتوانی در تعاملات دو جانبه هیجانی

      (B)رفتارها علایق و فعالیتهای محدود و تکراری که با حداقل یکی از موارد زیر مشخص می شود

اشتغال فراگیر ذهنی با یکی یا بیشتر از علایق محدود و کلیشه ای که از لحاظ شدت یا تمرکز غیر نرمال است

شیفتگی غیر قابل انعطاف واضح با عادات یا روشهای غیر عملی nonfunctional routines and rituals

رفتارهای تکراری و کلیشه ای حرکتی مثل بازی با انگشتان یا فشار دادن یا پیچاندن آنها یا حرکات ترکیبی کل بدن

اشتغال ذهنی فراگیر با قسمتهای اشیا

 (C) اختلال باعث نقص مشخص بالینی در روابط اجتماعی و اشتغال با دیگر زمینه های مهم عملکردی می شود.

     ( D) عدم وجود اختلال واضح بالینی در شروع صحبت کردن مثلا" بیان یک کلمه ای تا سن دو سالگی یا عبارات ارتباطی تا سن 3 سالگی

   (E) عدم تاخیر بالینی مشخص در نمو شناختی یا در رشد مهارتهای متناسب با سن خودیاری(self help skills)  یا رفتارهای تطابقی ( بجز در روابط متقابل اجتماعی) و کنجکاوی درباره محیط در دوران کودکی

   (F) کرایتریا برای دیگر اختلالات خاص PDD یا اسکیزوفرنی نباشد

منبع

http://farmhand.parsiblog.com/Archive43641.htm

مسائل امنیّتی در خانه:
     بسیاری از والدین و مراقبین کودک امنیّت محیط خانه را برای کودکان اُتیستیک مهم می دانند .گذاشتن در های امنیتی در ورودی پلّه ها و در های خروجی ، قرار دادن محافظ بر روی پریز های برق ، و گذاشتن قفل های اضافی بر روی کابینت ها میتواند از جمله مسائل امنیتی باشد . این مسائل امنیتی برای تمامی والدین در سالهای اول زندگی کودک وجود دارد ولی والدین کودکان اُتیستیک ممکن است این موارد را برای مدّت زمان بیشتری احتیاج داشته باشند .رفتار های کودک اُتیستیک می تواند باعث بروز حوادثی برای او شوند مثلا بالا و پائین پریدن های فراوان ، عقب و جلو کردن خود ، پاره کردن اشیاء ، انداختن اشیاء بر روی زمین ، کوبیدن وسائل به اطراف ، روشن و خاموش کردن وسائل برقی، قرار دادن اشیاء در وسائل خانگی ، و ... همگی می توانند در صورت بی توجهی باعث بروز حوادثی شوند . فقط کافی است به بازی بچه ها با کبریت اشاره کنیم که چقدر می تواند خطرناک باشد . بنابر این هم رعایت موارد ایمنی در خانه و هم سعی در آموزش کودک در باره این موارد ضروری می باشند . ما در اینجا    پیشنهادهائی برای بیشتر کردن امنیت خانه کودکان اُتیستیک به شما ارائه می دهیم .باید به خاطر داشته باشید که خانه نیز می تواند کلاس درسی برای کودک باشد . والدین می توانند با قرار دادن قفل های اضافی ، وسائل هشداردهنده و استفاده از علائم و تصاویر محیط خانه را برای امنیت بیشتر و آموزش به کودک مهیا کنند . بهتر است اول از مکان هائی که کودک در آنها بیشتر وقت خود را می گذراند و اتاقهای مخصوص او شروع کنید . مثلا اگر کودک دوست دارد که شیر آب گرم را در حمام باز کند بهتر است از حمام شروع کنید و یا اگر کودک اغلب از خانه به بیرون می رود تمهیداتی را در مورد در ورودی خانه باید بیاندیشید . مبلمان و وسائل خانه را به نحوی بچینید که برای کودک فرصتهای آموزشی را فراهم کنند و همینطور خطری برای کودک نداشته باشند . مثلا اگر کودک برنامه آموزش نشستن را دارد باید صندلی برای نشستن در اختیار کودک باشد . وسائل و مبلمانی را که کودک می تواند از آنها بالا رفته و به قفسه ها و وسائل دیگر دسترسی پیدا کند ، به مکانی دیگر انتقال دهید . اگر کودک اشیاء را به دهان خود می گذارد بهتر است که سطح زمین و مبلمان را تمیز نگاه دارید و اشیاء ریزی را که کودک به راحتی به آنها دسترسی دارد به مکان های دور از دسترس او انتقال دهید . برای پلّه ها و محل هائی که خطر سقوط دارند موانع و درهائی قرار دهید تا این خطرات را از بین ببرید . برای در خروجی منزل و مکان هائی که کودک نباید وارد آنها شود قفل هائی قرار دهید تا هنگامی که کودک تنها می باشد نتواند وارد آنها شود . برخی از والدین برای ممانعت از خروج کودک از اتاق خود در نیمه های شب ، برای در اتاق کودک قفل های مخصوص قرار می دهند . فراموش نکنید که قفل طوری نباشد که بر حسب اتفاق کودک شما را در اتاق زندانی کند و همچنین قفل باید طوری باشد که به سرعت و به راحتی باز شود .برای کابینت ها و کشوهائی که وسائل تیز و برنده و یا دارو در آنها نگاه داری می شوند حتماً قفل های مناسب تهیه کنید تا کودک نتواند آنها را باز کند . اگر کودک عادت به آویزان شدن از پنجره را دارد ، وسائلی را که کودک برای رسیدن به پنجره از آنها بالا می رود ، به جای دیگر انتقال دهید و برای پنجره ها نیز محافظ قرار دهید . برای پریز های برق درپوش تهیه کنید . برای اتاقهائی که وسائل برقی مانند ماشین لباسشوئی ، تلویزیون ، اتاق کار و ... وجود دارند تمهیداتی بیاندیشید تا کودک نتواند آنها را راه اندازی کند . سیمها و کابل های برق را دور از دسترس کودک نصب کنید تا کودک نتواند با آنها بازی کند . پودر های رختشوئی ، سوخت ها ، موادشوینده ، مواد ضد عفونی کننده و کلا مواد شیمیائی می توانند حادثه آفرین باشند آنها را دور از دسترس کودک قرار دهید . قرصهای رنگی وجود دارند که بسیار شبیه بعضی از شکلاتها هستند بسیار مراقب باشید تا در دسترس کودک قرار نگیرند . وسائلی که احتمال افتادن آنها می رود را محکم کنید و از قرار دادن دکور های شیشه ای و فلزی در مکان هائی که در دسترس کودک می باشد خودداری کنید . بهتر است در خانه از قیچیهائی که نوک مدوّر دارند استفاده شود و محل چاقو ها و وسائل تیز را دور از دسترس کودک انتخاب کنید .
منبع

http://farmhand.parsiblog.com/Archive43641.htm

آتیسم معضلی میباشد که در بچگی اتفاق می افتد و شخص مبتلا به آن برای تمام عمر با آن درگیر خواهد بود. این بیماری روی رفتار? روش ارتباط? ودر زندگی با اُتیسم
    بزرگ کردن یک کودک اُتیستیک همراه با مشکلات فراوانی است و خانواده های این کودکان اغلب درگیر استرس های فراوانی هستند .مقدار شناخت از اُتیسم و آمادگی این خانواده ها برای مقابله با آن می تواند کمک بزرگی برای تمامی افراد خانواده ( والدین ، برادران و خواهران ، پدر بزرگ و مادر بزرگ و... ) باشد . خصوصیات منحصر به فرد هر کودک اُتیستیک باعث شده است که هر خانواده تجربیات مخصوص به خود را داشته باشد و ممکن است تجربیات خانواده های دیگر مفید واقع نشوند . ما در اینجا می خواهیم به مطالبی اشاره کنیم که ممکن است به عنوان ایده های اولیه برای خانواده های کودکان اُتیستیک در رابطه با آمادگی و مبارزه با این مشکل، مفید باشند .
استرس در خانواده:
     استرس چیزی است که والدین همگی آنرا تجربه کرده اند . در طول روز استرس های فیزیکی را تجربه می کنیم که می توانند در اثر آماده کردن غذا ،حمام بردن بچه ها ، تکالیف خانه آنها و ... باشند . گاهی اوقات این استرسهای فیزیکی به وجود آمده میان والدین و کودکان می تواند باعث انجام نادرست کارها شود که خود می تواند علّت به وجود آمدن استرس های روانی گردد.این نکاتی را که ذکر کردیم برای تمامی خانواده ها صادق است و خانواده های کودکان اُتیستیک بعلاوه این مشکلات ، استرس های خاص دیگری را نیز باید تحمل کنند .
تحقیقات نشان داده است که خانواده های کودکان اُتیستیک بیشتر از خانواده های کودکان عقب مانده ذهنی و سندرم داون استرس داشته و با آن درگیر هستند . علّت این امر میتواند شخصیت های خاص کودکان اُتیستیک باشد کودک اُتیستیک ممکن است حتی قادر نباشد که نیازهای اولیه زندگی خود را بیان کند . بیشتر اوقات والدین کودک باید حدس بزنند که کودک آنها چه می خواهد ، آیا او تشنه است ؟ آیا او گرسنه است ؟ آیا جائی از بدن او درد می کند ؟ آیا ... ؟. وقتی که والدین نتوانند خواست کودک خود را بفهمند در استرس فوق العاده ای قرار می گیرند و بسیار احساس درماندگی خواهند کرد . از طرف دیگر وقتی کودک نتواند خواست خود را بیان کند ممکن است رفتارهائی مانند خودآزاری و یا دیگرآزاری را در پیش بگیرد که این امر نیز خود باعث بیشتر شدن استرس و  ناراحتی در اعضاء خانواده می شود . رفتارهای تکراری و مقاومتی کودک نیز از طرف والدین بسیار مهم و ناراحت کننده می باشند زیرا در قدرت یادگیری و پیشرفت او در مراحل درمانی اختلال ایجاد میکنند . ناتوانائی های کودک در زمینه مهارتهای اجتماعی مانند ناتوانی در بازی ها نیز در خانواده باعث استرس می شود . بسیاری از کودکان اُتیستیک در خوابیدن و غذا خوردن مشکلاتی دارند . خواب نامناسب و بی موقع و همچنین بد غذائی و محدودیت نوع غذا در این کودکان علاوه بر ایجاد مشکلات جدّی باعث خستگی جسمی و استرسهای روانی بیشتر والدین می شود . به هر حال در خانواده های کودکان اُتیستیک همیشه این گونه مبارزات وجود دارند. عدم تحمل کودک در نشستن بر روی صندلی برای مدت طولانی باعث می شود که خانواده نتواند دور هم غذا را صرف کنند . اختلالات خواب در این کودکان باعث می شود که والدین ( و گاهاً دیگران به علت داد و فریاد کودک ) نتوانند خواب مناسب داشته باشند . اختلالات رفتاری و عدم فرمانبرداری باعث می شود که خانواده نتواند مانند سایرین در مراسم ها و میهمانی های فامیل شرکت کند . مثلا ممکن است مادر مجبور شود در خانه بماند تا پدر به همراه بقیه خانواده در مراسمی شرکت کند به این ترتیب خانواده به صورت درست فعالیّت های خود را نمی تواند انجام دهد .
از دیگر مشکلات مهم خانواده های کودکان اُتیستیک حضور در اجتماعات و بیرون از منزل است . خیره شدن مردم به کودک ، اظهار نظر های طعنه دار ، سرزنش والدین ، عدم درک شرایط والدین همگی باعث ناراحتی و افزایش استرس در والدین می شود که پرهیز از حضور در اجتماعات از طرف والدین یکی از عواقب آن است .مثلا ممکن است کودک اُتیستیک بدون توجه به چیزی غذای کسی را از بشقاب او با دست بردارد . همین تجربه کافیست که والدین از رفتن به میهمانی ها هراس پیدا کرده و به بهانه های مختلف از این کار سر باز زنند .همین کناره گیری ها و فرار از دیگران باعث میشود که تعطیلی ها به روز های غم انگیز تبدیل شوند زیرا خانواده نمی تواند با سایرین ارتباط داشته و از بودن با دیگران و از حضور در تفریحگاه ها لذت ببرد . به این ترتیب به تدریج والدین از دوستان و اقوام خود کناره گیری می کنند و تنها میشوند .این مسئله باعث ناراحتی های بیشتر و افزایش استرس در خانواده خواهد شد .
از دیگر نگرانی های والدین این کودکان آینده آنها می باشد . آنها می دانند که هیچ کس مانند آنها از کودک مراقبت نخواهد کرد .آنها با تمام وجود سعی می کنند که کودک احساس راحتی کرده و کمتر ناراحتی داشته باشد . والدین نگران این هستند که آیا بعد از آنها نیز کودکشان در راحتی و آسایش خواهد بود ؟
مسئله مالی از دیگر مشکلات خانواده های کودکان اُتیستیک می باشد . داشتن یک کودک اُتیستیک در خانواده یعنی صرف پول زیاد برای آزمایشات ، جلسات تشخیص ، اجرای برنامه درمانی در خانه ، و روشهای درمانی و داروئی دیگر . از آنجائیکه در بسیاری از موارد یکی از والدین مجبور هستند که همیشه با کودک باشند و در برنامه آموزشی شرکت داشته باشند ، به ناچار فقط یکی از والدین می تواند کار کند و دیگری باید از کار کردن چشم بپوشد که این به معنای نصف شدن درآمد خانواده نیز می باشد.
والدین کودک اُتیستیک همیشه یک غم بزرگ را در خود احساس می کنند و آن محروم شدن از کودک سالمی است که دوست داشتند داشته باشند . همچنین آنها همیشه در حسرت شرایط خوب خانوادگی هستند که انتظار داشتند در خانه آنها وجود داشته باشد . این احساس ها و غصه ها خود باعث افزایش ناراحتی ها و استرسهای این خانواد ها می باشد .
در این خانواده ها برادران و خواهران این کودکان نیز در معرض انواع استرس ها و دلواپسی ها می باشند . خجالت کشیدن از دوستان خود در مورد برادر و یا خواهر ناتوان خود ، حسادت در مورد پرداختن بیش از حد والدین به برادر و یا خواهر اُتیستیک خود ، ناتوانی برادر و یا خواهر اُتیستیک در بازی با او ، مورد خشونت قرار گرفتن از طرف برادر و یا خواهر اُتیستیک ، نگرانی در مورد آینده او ، و ... همگی می توانند باعث بروز استرس و نگرانی هائی در آنها شوند. ما می دانیم که والدین یک کودک اُتیستیک در شرایط سختی به سر می برند و درک موقعیّت و احساس آنها مشکل است ولی به هر حال برای کمک به کودک و خانواده باید سختی ها راتحمل کرده و روش درست و برنامه ریزی شده ای را طی کرد تا هر چه زودتر از این مشکلات کاسته شده و کودک نیز درمان شود . در اینجا چند پیشنهاد برای کم کردن استرس در این خانواده ها مطرح می شود .
ما پیشنهاد می کنیم اعضاء خانواده به خصوص والدین زمانی را نیز برای خود و کارهائی که دوست دارند اختصاص بدهند . در جواب این پیشنهاد والدین اغلب اظهار می دارند که آنها وقتی برایشان باقی نمانده است .ولی باید به خاطر داشته باشید که حتی چند دقیقه در روز نیز می تواند بسیار مؤثر باشد . برخی والدین حتی با صرف چند دقیقه برای مالیدن کرم به دستهایشان ، پختن غذای مورد علاقه خود ، و یا گوش کردن به موسیقی مورد علاقه خود این فرصت را برای تمدد اعصاب ایجاد می کنند .شاید تعجب کنید اگر بشنوید که حتی والدین نیز مانند کودکان اُتیستیک برای کارهائی که انجام می دهند باید مشوق دریافت کنند تا بتوانند بهتر کارها را ادامه دهند . علاوه بر تشویق خود ، اعضاء خانواده باید همدیگر را نیز تشویق کنند . زن و شوهر نیز باید کارهای یکدیگر را تشویق کنند و مایه امیدواری دیگری در ادامه این راه مشکل باشند و نیز به خاطر داشته باشید که برادران و خواهران کودک را نیز برای کمک به برادر و یا خواهر اُتیستیک خود تشویق کرده و آنها را به ادامه این کار ترغیب کنید . زن و شوهر نیز باید وقتی را برای تنها بودن با هم قرار بدهند تا از استرس و خستگی خود بکاهند . البته کیفیّت این وقت از مدت آن مهمتر است . این وقت می تواند وقتی که کودکان در خوابند و یا وقتی که آنها در کلاس درس و برنامه درمانی هستند فراهم شود .
از راه های دیگر کم کردن استرس و نگرانی می توان به این موارد اشاره کرد : دعا و نماز ، تمرینات ورزشی ، تمرینات آرامشی و تنفس عمیق ، نوشتن مطالب برای یک روزنامه ، برنامه ریزی برای انجام کارهای معوقه در طول روز ، پرداختن به امور هنری ، قدم زدن ، دیدار با دوستان ، و ...  .
منبع

http://farmhand.parsiblog.com/Archive43641.htm

عوارض اتیسم عبارت است از :

1. گریز یا فرار از ارتباط گیری با دیگران

2. مشکلات زبان آموزی . افراد مبتلا به اُتیسم توانائی های فردی  متفاوت دارند. بسیاری از آنها استعداد زبان آموزی بی نظیری دارند، اما در به کار گیری زبان در روابط اجتماعی دچارمشکلات اساسی هستند. این امر در واقع به کاربرد زبان در میان جمع ، به قوانین حاکم بر زبان، به فرهنگ و به بسیاری عوامل مؤثر دیگربرمی گردد. «لال» بودن یا محدود بودن زبان آموزی (درحد یک یا چند کلمه یا چند جمله) نزد افراد مبتلا به اُتیسم که دچارمعلولیت های ذهنی نیز هستند، بسیار معمول است. 

3 . بروز رفتارهائی که با نُرم های معمول جامعه و محیط ِ فرد ناهمگون است.

  عوارض آمده ، سه وجه مشخصه ی اصلی اتیسم است که  در میان افراد مختلف به شکل ها و درجات مختلفی بروز می کند.علاوه بر این، عوارض دیگری نیزمی تواند نزدافراد مبتلا به اتیسم بروز کند از جمله:

   - حساسیت های ناشی از تماس های  بدنی: بعضی از کودکان متبلا به اتیسم نسبت به تماس های جسمی و بدنی مثل ِ« لمس کردن » ، « در آغوش گرفتن» ، « بوسیدن » حتا حرکاتی چون « دست روی شانه گذاشتن» و بعضی از لباس ها یا جنس پارچه ی لباس واز این قبیل  حساسیت نشان می دهند. به عنوان مثال « پیراهن یقه اسکی » یا« در دست گرفتن ِ» دست های فرد متبلا می تواند دراو حسی مثل احساس ُ خفه شدن ایجاد کند.  بعضی از افراد متبلا به اتیسم نسبت به تماس های ِ بدنی نرم و آهسته حساسیت نشان می دهند ، در حالی که تماس های محکم و سفت می تواند به آن ها آرامش دهد. بدین لحاظ بسیارمهم است که هنگام بغل گرفتن کودک ِ مبتلایا هنگام لباس پوشاندن  به حالات او توجه شود.

  - نفرت از تنوع در غذا و پوشاک(درغذا یا پوشاک): بعضی از کودکان مبتلا به اتیسم تنوع را دوست ندارند و به یک لباس یا یک غذای خاص بند می کنند.

-  نگاه نکردن در چشم های مخاطب خود(به طورمداوم و به گونه ای غیرمعمول): پیش می آید که کودک تازه به دنیا آمده ی مبتلا به مادر و پدرو اطرافیان ِخود توجه ای ندارد وهنگامی که با او حرف زده می شوداین طور به نظر می آید که کودک نه می بیند و نه می شنود.

  - عادت کردن . انسان وابسته به عادت هایش : هنگام آموزش یا حتا در زندگی روزانه ی خود به هر کار تازه ای  که دست بزند، همان بار اول  - کار و شکل  ِکار- به صورت یک حکم در ذهنش نقش می زند، طوری که در فرصت های بعدی کوچک ترین تغییر می تواندآ کودک را گیج و سردرگم سازد. به طور مثال اگر کودک برای اولین بار کنار سفره سمت چپ مادرو روبروی پدر خود بنشیند، روز های بعد هم باید همان جا بنشیند وگرنه  شرایط ِ غذا خوردن و مکان غذا خوردن برای اوغریب ناشناخته می شود، زیرا که کودک مبتلا به اتیسم قادر به عمومیت بخشیدن ِ رفتارها و اعمال در زمان ها و مکان های مختلف نیست . اساسأ اواز درک زمان و مکان عاجز است یابرداشتش از زمان و مکان به گونه دیگری است.

  - غذاخوردن و لباس پوشیدن:  بسیاری از کودکان مبتلا به اتیسم (صرف نظر از نوع آن) به یک غذا و یک نوع لباس بند می کنند وکوچکترین تغییردر غذا یا لباس می تواند سیستم روحی - روانی آنها را درهم ریزد.  این دسته از مشکلات (گاهی) به مرور زمان و البته با تمرین قابل درمان است.  تمرین مکانیکی ِ تنوع در غذا و لباس نه تنهابه کودک در ترک عادت کمک نمی کند، که شایدکودک را بیش از بیش مضطرب و بی قرار کند. 

    تشخیص اتیسم

     امروزه محققان و روان پزشکان ِ بسیاری عوارض اُتیسم را دسته بندی کرده اند که خلاصه ای از آن دسته بندی ها پیشتر آمد. شناخت و آگاهی از این عوارض پیش فرضیه ی علم پداگوژیک یا تعلیم و تربیت است ، اما تشخیص اُتیسم تنها و تنها در حوزه ی تخصصی ِ « پزشکان ِ متخصص اُتیسم» می باشد.  اُتیسم به عنوان یک معلولیت یا صدمه ی مغزی دردو مُدل ِ زیر به تفضیل آمده است. این دو مدل امروزه از معتبرترین مدل های موجود هستند، که تعریف خود را از واژه ی « معلولیت » ارائه می دهند.

       1 CD-10(International classification of Disease, 10:e WHO1997).

  .2DSM- IV (Dashnostic Statistical psychiatric Assoliation, APA 1994 -   

 میان این دو مدل تفاوت ها و تشابهاتی چندی وجود دارد، اما آن چه بیش از همه قابل ذکر است، این است که در هردو مدل فردِ مبتلا به اُتیسم - صرف نظر از میزان صدمه یا صدمات مغزی وارد آمده به فرد - به عنوان معلول شناخته  می شود. هردو مدل از دو نوع عقب مانده گی نام می برند: « عقب مانده گی ذهنی/ همه جانبه» و « عقب مانده گی ویژه » .  این دوعقب مانده گی ها مختص  افراد اتیسم نیست ونزد معلولیت های دیگر نیز یافت می شود.            منظور از « عقب مانده گی ویژه »  این است که عقب مانده گی تنها در یک حوزه ی خاص رخ می دهد، به طور مثال فرد متبلا به دیسلکسی می تواند فردی کاملا طبیعی باشد که تنها در زمینه ی سواد آموزی دچار مشکل می شود. فرد مبتلا از نظر درک وفهم مسائل و حتا میزان بهره ی هوشی طبیعی است، اما بنا به اختلالات  جنینی (دیسلکسی معلولیتی اثری  است) فرد به دیسلکسی دچارشده است. علائم دیسلکسی  عبارت است از:

1 اختلال در مخچه عامل .

2 -  اختلال در توانائی درک اطلاعات آنی و ناگهانی.

3- اختلال در سلول ها و عصب های بینائی است.

-4 -   عدم توانائی تفسیر و تعبیر صداهای زبانی .

  با توجه به علائم آمده دشوار بودن « خواندن و نوشتن یعنی سواد اموزی» یکی از نتایج بارز دیسلکسی است.    بنابراین اگرکودک در دوران کودکی به راحتی زبان شفاهی را بیاموزد، اما به محض ورود به مدرسه دچار مشکل شود، بایستی به پزشک متخصص مراجعه کند. امااین جا  بحث ما برسر ِ دیسلکسی نیست، بلکه دیسلکسی مثالی است برای تشخیص دو نوع عقب مانده گی آمده، و این که دیسلکسی دررده ی « عقب مانده گی ویژه »  قرار می گیرد، زیرا که فرد مبتلا ازهر نظر سالم است و تا زمانی که نیازی به آموختن خواندن و نوشتن ندارد با مشکلی روبرو نخواهد شد.                این در حالی است که « عقب مانده گی ذهنی/ همه جانبه»  همان طور که از نامش برمی آید، مجموعه ای از نقایص و کمبودهاست. فرد معلول در حوزه ها و زمینه های مختلفی دچار مشکل و نقص می باشد.    

   اتیسم  در رده ی « عقب مانده گی همه جانبه» قرار می گیرد زیرا که  دامنه و وسعت ِ آن از یک اختلال فراتر می رود. فرد مبتلا به اتیسم در سه حوزه ی مشخص با مشکلات اساسی روبرو است:  « زبان آموزی» ، « توانائی های جسمی - حرکتی»   و « زندگی اجتماعی ». از این گذشته بسیاری از افراد متبلا به اتیسم به معلولیت ذهنی نیز دچار هستند.  همان طور که در فصل « عوارض آسپرگ » می آید، افراد مبتلا به سپرگ از این قاعده مستثنا هستند.    

ناگفته نماند که افراد مبتلا به اُتیسم  مثل هر انسان دیگر می توانند به دیسلکسی نیز دچار باشند. در آن صورت دیسلکسی معلولیتی « درجه دوم» است و  اُتیسم به عنوان « معلولیت پایه ای و اساسی/ اولیه ی»  فرد در محور قرار گیرد

منبع

http://web.telia.com/~u87640255/Site_Autism/au_Sy%20.htm

There is no single best treatment package for all children with ASD. One point that most professionals agree on is that early intervention is important; another is that most individuals with ASD respond well to highly structured, specialized programs.

Before you make decisions on your child"s treatment, you will want to gather information about the various options available. Learn as much as you can, look at all the options, and make your decision on your child"s treatment based on your child"s needs. You may want to visit public schools in your area to see the type of program they offer to special needs children.

Guidelines used by the Autism Society of America include the following questions parents can ask about potential treatments:

• Will the treatment result in harm to my child?
• How will failure of the treatment affect my child and family?
• Has the treatment been validated scientifically?
• Are there assessment procedures specified?
• How will the treatment be integrated into my child"s current program? Do not become so infatuated with a given treatment that functional curriculum, vocational life, and social skills are ignored.

The National Institute of Mental Health suggests a list of questions parents can ask when planning for their child:

• How successful has the program been for other children?
• How many children have gone on to placement in a regular school and how have they performed?
• Do staff members have training and experience in working with children and adolescents with autism?
• How are activities planned and organized?
• Are there predictable daily schedules and routines?
• How much individual attention will my child receive?
• How is progress measured? Will my child"s behavior be closely observed and recorded?
• Will my child be given tasks and rewards that are personally motivating?
• Is the environment designed to minimize distractions?
• Will the program prepare me to continue the therapy at home?
• What is the cost, time commitment, and location of the program?

Among the many methods available for treatment and education of people with autism, applied behavior analysis (ABA) has become widely accepted as an effective treatment. Mental Health: A Report of the Surgeon General states,“Thirty years of research demonstrated the efficacy of applied behavioral methods in reducing inappropriate behavior and in increasing communication, learning, and appropriate social behavior”²⁰ The basic research done by Ivar Lovaas and his colleagues at the University of California, Los Angeles, calling for an intensive, one-on-one child-teacher interaction for 40 hours a week, laid a foundation for other educators and researchers in the search for further effective early interventions to help those with ASD attain their potential. The goal of behavioral management is to reinforce desirable behaviors and reduce undesirable ones.^{21, 22}

An effective treatment program will build on the child"s interests, offer a predictable schedule, teach tasks as a series of simple steps, actively engage the child"s attention in highly structured activities, and provide regular reinforcement of behavior. Parental involvement has emerged as a major factor in treatment success. Parents work with teachers and therapists to identify the behaviors to be changed and the skills to be taught. Recognizing that parents are the child"s earliest teachers, more programs are beginning to train parents to continue the therapy at home.

As soon as a child"s disability has been identified, instruction should begin. Effective programs will teach early communication and social interaction skills. In children younger than 3 years, appropriate interventions usually take place in the home or a child care center. These interventions target specific deficits in learning, language, imitation, attention, motivation, compliance, and initiative of interaction. Included are behavioral methods, communication, occupational and physical therapy along with social play interventions. Often the day will begin with a physical activity to help develop coordination and body awareness; children string beads, piece puzzles together, paint, and participate in other motor skills activities. At snack time the teacher encourages social interaction and models how to use language to ask for more juice. The children learn by doing. Working with the children are students, behavioral therapists, and parents who have received extensive training. In teaching the children, positive reinforcement is used.²³

Children older than 3 years usually have school-based, individualized, special education. The child may be in a segregated class with other autistic children or in an integrated class with children without disabilities for at least part of the day. Different localities may use differing methods but all should provide a structure that will help the children learn social skills and functional communication. In these programs, teachers often involve the parents, giving useful advice in how to help their child use the skills or behaviors learned at school when they are at home.²⁴

In elementary school, the child should receive help in any skill area that is delayed and, at the same time, be encouraged to grow in his or her areas of strength. Ideally, the curriculum should be adapted to the individual child"s needs. Many schools today have an inclusion program in which the child is in a regular classroom for most of the day, with special instruction for a part of the day. This instruction should include such skills as learning how to act in social situations and in making friends. Although higher-functioning children may be able to handle academic work, they too need help to organize tasks and avoid distractions.

During middle and high school years, instruction will begin to address such practical matters as work, community living, and recreational activities. This should include work experience, using public transportation, and learning skills that will be important in community living.²⁵

All through your child"s school years, you will want to be an active participant in his or her education program. Collaboration between parents and educators is essential in evaluating your child"s progress.

The Adolescent Years

Adolescence is a time of stress and confusion; and it is no less so for teenagers with autism. Like all children, they need help in dealing with their budding sexuality. While some behaviors improve during the teenage years, some get worse. Increased autistic or aggressive behavior may be one way some teens express their newfound tension and confusion.

The teenage years are also a time when children become more socially sensitive. At the age that most teenagers are concerned with acne, popularity, grades, and dates, teens with autism may become painfully aware that they are different from their peers. They may notice that they lack friends. And unlike their schoolmates, they aren"t dating or planning for a career. For some, the sadness that comes with such realization motivates them to learn new behaviors and acquire better social skills.

Dietary and Other Interventions

In an effort to do everything possible to help their children, many parents continually seek new treatments. Some treatments are developed by reputable therapists or by parents of a child with ASD. Although an unproven treatment may help one child, it may not prove beneficial to another. To be accepted as a proven treatment, the treatment should undergo clinical trials, preferably randomized, double-blind trials, that would allow for a comparison between treatment and no treatment. Following are some of the interventions that have been reported to have been helpful to some children but whose efficacy or safety has not been proven.

Dietary interventions are based on the idea that 1) food allergies cause symptoms of autism, and 2) an insufficiency of a specific vitamin or mineral may cause some autistic symptoms. If parents decide to try for a given period of time a special diet, they should be sure that the child"s nutritional status is measured carefully.

A diet that some parents have found was helpful to their autistic child is a gluten-free, casein-free diet. Gluten is a casein-like substance that is found in the seeds of various cereal plants—wheat, oat, rye, and barley. Casein is the principal protein in milk. Since gluten and milk are found in many of the foods we eat, following a gluten-free, casein-free diet is difficult.

A supplement that some parents feel is beneficial for an autistic child is Vitamin B6, taken with magnesium (which makes the vitamin effective). The result of research studies is mixed; some children respond positively, some negatively, some not at all or very little.⁵

In the search for treatment for autism, there has been discussion in the last few years about the use of secretin, a substance approved by the Food and Drug Administration (FDA) for a single dose normally given to aid in diagnosis of a gastrointestinal problem. Anecdotal reports have shown improvement in autism symptoms, including sleep patterns, eye contact, language skills, and alertness. Several clinical trials conducted in the last few years have found no significant improvements in symptoms between patients who received secretin and those who received a placebo.²⁶

Medications Used in Treatment

Medications are often used to treat behavioral problems, such as aggression, self-injurious behavior, and severe tantrums, that keep the person with ASD from functioning more effectively at home or school. The medications used are those that have been developed to treat similar symptoms in other disorders. Many of these medications are prescribed“off-label” This means they have not been officially approved by the FDA for use in children, but the doctor prescribes the medications if he or she feels they are appropriate for your child. Further research needs to be done to ensure not only the efficacy but the safety of psychotropic agents used in the treatment of children and adolescents.

On October 6, 2006 the U.S. Food and Drug Administration (FDA) approved risperidone (generic name) or Risperdal (brand name) for the symptomatic treatment of irritability in autistic children and adolescents ages 5 to 16. The approval is the first for the use of a drug to treat behaviors associated with autism in children. These behaviors are included under the general heading of irritability, and include aggression, deliberate self-injury and temper tantrums.

Olanzapine (Zyprexa) and other antipsychotic medications are used "off-label" for the treatment of aggression and other serious behavioral disturbances in children, including children with autism. Off-label means a doctor will prescribe a medication to treat a disorder or in an age group that is not included among those approved by the FDA. Other medications are used to address symptoms or other disorders in children with autism. Fluoxetine (Prozac) and sertraline (Zoloft) are approved by the FDA for children age 7 and older with obsessive-compulsive disorder. Fluoxetine is also approved for children age 8 and older for the treatment of depression.

Fluoxetine and sertraline are antidepressants known as selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs). Despite the relative safety and popularity of SSRIs and other antidepressants, some studies have suggested that they may have unintentional effects on some people, especially adolescents and young adults. In 2004, after a thorough review of data, the Food and Drug Administration (FDA) adopted a "black box" warning label on all antidepressant medications to alert the public about the potential increased risk of suicidal thinking or attempts in children and adolescents taking antidepressants. In 2007, the agency extended the warning to include young adults up to age 25. A "black box" warning is the most serious type of warning on preion drug labeling. The warning emphasizes that patients of all ages should be closely monitored, especially during the initial weeks of treatment, for any worsening depression, suicidal thinking or behavior, or any unusual changes in behavior such as sleeplessness, agitation, or withdrawal from normal social situations.

A child with ASD may not respond in the same way to medications as typically developing children. It is important that parents work with a doctor who has experience with children with autism. A child should be monitored closely while taking a medication. The doctor will prescribe the lowest dose possible to be effective. Ask the doctor about any side effects the medication may have and keep a record of how your child responds to the medication. It will be helpful to read the“patient inser” that comes with your child"s medication. Some people keep the patient inserts in a small notebook to be used as a reference. This is most useful when several medications are prescribed.

Anxiety and depression. The selective serotonin reuptake inhibitors (SSRI"s) are the medications most often prescribed for symptoms of anxiety, depression, and/or obsessive-compulsive disorder (OCD). Only one of the SSRI"s, fluoxetine, (Prozac®) has been approved by the FDA for both OCD and depression in children age 7 and older. Three that have been approved for OCD are fluvoxamine (Luvox®), age 8 and older; sertraline (Zoloft®), age 6 and older; and clomipramine (Anafranil®), age 10 and older.⁴ Treatment with these medications can be associated with decreased frequency of repetitive, ritualistic behavior and improvements in eye contact and social contacts. The FDA is studying and analyzing data to better understand how to use the SSRI"s safely, effectively, and at the lowest dose possible.

Behavioral problems. Antipsychotic medications have been used to treat severe behavioral problems. These medications work by reducing the activity in the brain of the neurotransmitter dopamine. Among the older, typical antipsychotics, such as haloperidol (Haldol®), thioridazine, fluphenazine, and chlorpromazine, haloperidol was found in more than one study to be more effective than a placebo in treating serious behavioral problems.²⁷ However, haloperidol, while helpful for reducing symptoms of aggression, can also have adverse side effects, such as sedation, muscle stiffness, and abnormal movements.

Placebo-controlled studies of the newer“atypica” antipsychotics are being conducted on children with autism. The first such study, conducted by the NIMH-supported Research Units on Pediatric Psychopharmacology (RUPP) Autism Network, was on risperidone (Risperdal®).²⁸ Results of the 8-week study were reported in 2002 and showed that risperidone was effective and well tolerated for the treatment of severe behavioral problems in children with autism. The most common side effects were increased appetite, weight gain and sedation. Further long-term studies are needed to determine any long-term side effects. Other atypical antipsychotics that have been studied recently with encouraging results are olanzapine (Zyprexa®) and ziprasidone (Geodon®). Ziprasidone has not been associated with significant weight gain.

Seizures. Seizures are found in one in four persons with ASD, most often in those who have low IQ or are mute. They are treated with one or more of the anticonvulsants. These include such medications as carbamazepine (Tegretol®), lamotrigine (Lamictal®), topiramate (Topamax®), and valproic acid (Depakote®). The level of the medication in the blood should be monitored carefully and adjusted so that the least amount possible is used to be effective. Although medication usually reduces the number of seizures, it cannot always eliminate them.

Inattention and hyperactivity. Stimulant medications such as methylphenidate (Ritalin®), used safely and effectively in persons with attention deficit hyperactivity disorder, have also been prescribed for children with autism. These medications may decrease impulsivity and hyperactivity in some children, especially those higher functioning children.

Several other medications have been used to treat ASD symptoms; among them are other antidepressants, naltrexone, lithium, and some of the benzodiazepines such as diazepam (Valium®) and lorazepam (Ativan®). The safety and efficacy of these medications in children with autism has not been proven. Since people may respond differently to different medications, your child"s unique history and behavior will help your doctor decide which medication might be most beneficial