بیماری اوتیسم  کودکی (درخود ماندگی )

اوتیسم برای اولین بار در سال 1943 توسط یک روانپزشک آمریکایی به نام لئو کانر بعد از بررسی یازده کودک که از نظر او کاملا با کودکان دیگر از لحاظ نشانگان اختلال متفاوت بودند ، توصیف شد. از نظر کانر سیمای اصلی این اختلال ناتوانی کودکان مبتلا در برقراری ارتباط با دیگران از بدوتولد و دوری گزینی و تنهایی آنهاست .کانر برای توصیف این تنهایی شدید از واژه در خود ماندگی ( اوتیسم ) به معنای جذب نشدگی در فعالیت های ذهنی بهره گرفت .از زمانی که کانر سیمای اصلی اوتیسم را تشریح نمود ، بحث و عدم توافق های بسیار متوجه نشانه های مرضی که دقیقا برای تشخیص اوتیسم لازم است گردیده است . آیزنبرگ (1956) پس از مطالعه 120 کودک اوتیستیک ضمن تایید ویژگی های قبلی ، انزوا طلبی و اصرار در یکسانی و یکنواختی محیط را به عنوان بر جسته ترین صفات این اختلال که به سندرم کانر نیز معروف بود ، مطرح ساخت.تا اینکه به علت پیچیدگی و مبهم بودن امر تشخیص ، کمیته ای در انگلیس تحت سرپرستی دکتر میلدرد گرک تشکیل و نکاتی را که شرایط در خود ماندگی دوران کودکی را مشخص می کرد ، مطرح ساختند .سرانجام ، علی رغم اختلاف نظر متخصصان ، ویژگی هایی همانند رفتارهای خود - بر انگیزنده و خود - آسیب رسان برای این اختلال مطرح شد.

تعریف اوتیسم :


اوتیسم (در خودماندگی) عبارتست از ناتوانی کودک در برقراری ارتباط با مردم ویا موقعیت ها. اوتیسم یک معلولیت رشدی است که بر نحوه روابط فرد با افراد پیرامون خود تاثیر می گذارد کودکان وبزرگسالانی که اوتیست هستند برای ایجاد یک رابطه قابل فهم با دیگران مشکل دارند. توانایی آنها برای ایجاد دوستی معمولا به اندازه قابلیت آنها برای فهم ابرازات عاطفی دیگران محدود است.

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » حسن زارع ( چهارشنبه 90/12/17 :: ساعت 7:36 عصر )

بهترین درمان اوتیسم آموزش فرد به فرد است.
یک فوق تخصص روانپزشکی کودک با اشاره به اینکه پسران بیشتر از دختران در معرض ابتلا به اوتیسم هستند? اذعان کرد: مراوده اجتماعی (دشواری در ایجاد رابطه اجتماعی)? ارتباط اجتماعی (دشواری در ایجاد ارتباط لفظی و غیر لفظی)? دشواری در یادگیری بازی و رفتار تکراری از عمده ترین خصوصیات کودک اوتیسمی است.
دکتر غزال زاهدی عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با اشاره به اینکه کودکان مبتلا به اوتیسم? از نظر بهره هوشی در گروه متوسط به پایین قرار می گیرند? گفت: اوتیسم (درخودماندگی) نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی-کلامی غیر طبیعی معمولا در ابتدای دوره کودکی تشخیص داده می شود.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ادامه داد: این کودکان در هنگام ناراحتی واکنش هیجانی و غیرعادی و با علائمی همچون جیغ های فراوان? بیقراری? تحرک پذیری زیاد? گریه های غیرمعمول? و در حواس پنج گانه (بینایی? شنوایی? لامسه? بویایی? و چشایی) واکنش ها و حساسیت های شدید به محرک های عادی از خود نشان دهند.
دکتر زاهدی با بیان اینکه علت دقیق این بیماری هنوز ناشناخته است? اظهار کرد: مصرف بعضی از داروهای خاص? انتقال بیماری مادر به جنین در زمان بارداری? حوادث پس از زایمان و تماس نوزاد با مواد می تواند به عنوان ریسک فاکتور در بروز این بیماری دخیل باشد.
این فوق تخصص روانپزشکی کودک با بیان اینکه درمان قطعی برای این کودکان وجود ندارد? گفت: درمان اصلی این کودکان? آموزش فرد به فرد توسط مربیان در زمینه رشد مهارت های ارتباطی? وضعیت تکلمی کودکان و آموزش مفاهیم پایه زندگی مانند سلام کردن و چگونه با محیط اجتماعی قرار گرفتن است که ممکن است ماه ها و یا سال ها نیاز به آموزش داشته باشد.
دکتر زاهدی خاطر نشان کرد: این نوع کودکان می توانند به مدارس عادی راه پیدا کنند اما همواره به مربیان خود احتیاج دارند.
منبع: نشریه سراسری/ نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران/ شماره 138 / خرداد ماه 1390

عوامل موثر در بروز اوتیسم
در مورد علل پیدایش بیماری اوتیسم، تئوری‌های مختلفی وجود دارد و فاکتورهای متعددی را در بروز اوتیسم دخیل می‌دانند، ازجمله عوامل ژنتیکی، تغییرات ساختمان مغز، مواد حساسیت‌زا و آلرژن‌ها، آلودگی هوا و بسیاری از موارد دیگر. حتی قبلا تصور می‌شد فاکتورهایی مثل وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز این اختلال ندارد، اما اینک نتایج تحقیقات در دانشگاه علوم پزشکی آمریکا نشان داد که احتمال ابتلا به اوتیسم در کودکانی که در نزدیکی بزرگراه‌ها متولد می‌شوند، به دلیل آلودگی بیشتر دو برابر است. همچنین تحقیقات نشان داده است تماس مادر با آلودگی هوا در دوران بارداری و تماس کودک در سال‌های اول پس از تولد با آلودگی، باعث تاخیر رشد ذهنی کودک و افزایش احتمال بروز اوتیسم می‌شود.
ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » حسن زارع ( چهارشنبه 90/12/17 :: ساعت 7:32 عصر )

آیا امیدی به بهبودی بیماران اوتیسمی هست؟
در صورت مشاهده هر گونه رفتار غیرطبیعی کودک در هر سنی، مراجعه به متخصص اولین قدمی است که والدین باید بردارند. روانپزشکان کودک و نوجوان و سپس روان‌شناسان و روانپزشکان راهنمایان بسیار خوبی خواهند بود. بسیاری از والدین، زمانی که تشخیص اوتیسم برای کودکشان مطرح می‌شود، برخورد مناسبی با این مساله نمی‌کنند و در واقع دچار نوعی انکار می‌شوند و با مراجعه به متخصصان مختلف امیدوارند که تشخیص دیگری را برای آنها مطرح کنند.گروهی دیگر تمام آرزوهایی که برای کودک خود داشتند را نقش بر آب می‌بینند و از هرگونه اقدامی ناامید می‌شوند، اما خوشبختانه امروزه بیش از هر زمان دیگری می‌توان به کودکان اوتیستیک کمک کرد. هرچه اقدامات زودتر انجام شوند، نتایج بهتر خواهند بود.
ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » حسن زارع ( چهارشنبه 90/12/17 :: ساعت 7:32 عصر )

آیا اوتیسم رو به افزایش است؟
در ماه‌ های اخیر تحقیقات دامنه ‌دار و گسترده ‌ای برای یافتن عوامل این افزایش آغاز شده است. علایم اوتیسم به‌ طور معمول پیش از دو سالگی آشکار می ‌شود.
اوتیسم یا درخودماندگی در کشور ما شاید بیماری چندان شناخته ‌شده‌ ای نباشد، اما در غرب، این بیماری یکی از مهم ‌ترین و در عین حال خبرسازترین بیماری ‌های عصبی در کودکان به شمار می ‌آید. به نحوی که در بودجه سالانه ایالات متحده، برای گسترش تحقیقات و درمان این عارضه، ردیف بودجه جداگانه ‌ای در نظر گرفته شده است. در دو سال اخیر قریب به 85 میلیون دلار، برای این بیماری هزینه شده است.
در آخرین گزارشی که دولت فدرال آمریکا در ماه اکتبر گذشته منتشر ساخت آمار مبتلایان به اوتیسم باز هم روندی صعودی را به نمایش گذاشت. در این گزارش آمده است که از هر 110 کودک آمریکایی یک نفر علایمی از اوتیسم را نشان می‌ دهد. به عبارت دیگر شیوع اوتیسم در میان کودکان آمریکایی از سال 2002 تا به حال 60 درصد افزایش داشته است. البته بخشی از این افزایش نگران ‌کننده مربوط به بهبود شیوه‌ های تشخیصی و غربالگری است. بخشی دیگر را هم می‌ توان به افزایش معلومات و دانش والدین نسبت داد. والدین تحصیل‌ کرده نظارت بیشتری بر روند رشد و تکامل کودکان خود دارند و در نتیجه نقایص جزیی رفتاری نیز از نگاه‌ شان دور نمی‌ ماند. با این حال به سختی می ‌توان تمام این 60 درصد را به پای چنین توجیهاتی نوشت.
اوتیسم نوعی اختلال در نمو ساختار عصبی مرکزی بدن است. مشخصه این اختلال، ضعف در ارتباطات و تماس اجتماعی با دیگران و بروز رفتارهای تکرار شونده در بیمار است. معمولا همه این علایم در سنین کمتر از 2 سال در بیماران نمود پیدا می‌ کنند. گر چه مشخص شده است که ژنتیک در ایجاد این عارضه نقش مهمی دارد اما علت اصلی بروز این بیماری مشخص نیست و عوامل متعددی مانند آلودگی‌ های محیطی با فلزات سنگین و حشره‌ کش‌ ها نیز برای آن در نظر گرفته شده است. حتی تا ماه گذشته تصور می‌ شد که واکسیناسیون کودکان نیز می ‌تواند عاملی برای ایجاد اوتیسم باشد.
ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » حسن زارع ( چهارشنبه 90/12/17 :: ساعت 7:32 عصر )

اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک اختلال عصبی و بیولوژیکی است که نشانه‌هایش دربچه‌ها از18 ماهگی تا 5 سالگی بروز می‌کند.اوتیسم درهر فردی شدت وضعف خاص خود را دارد. برخی نمی توانند اصلا صحبت کنند و احتیاج دارند که یک فرد سالم ازآن ها مراقبت کند وهرگز نمی‌توانند به تنهایی زندگی کنند. در حالیکه برخی دیگر قادرند ارتباط برقرار کنند و می‌توانند در نهایت با کسب مهارت‌های لازم برای زندگی مستقل به تنهایی زندگی کنند.
اوتیسم اصولا بر چهار حوزه از توانایی های فرد اثر می گذارد :
1-ارتباط برقرار کردن (کلامی وغیرکلامی)
2-مهارت‌های اجتماعی
3-رفتار
4-یادگیری
واقعیت‌هایی‌ درباره اوتیسم:
- از هر 150 تولد در آمریکا یک مورد اوتیسمی تشخیص داده می شود.
- در اغلب مبتلایان، این بیماری تا آخر عمرهمراه آنها خواهد بود.
- اوتیسم در هر فردی متفاوت از فرد دیگر بروز می کند و به طور منحصر به فرد هرفرد مبتلا را دچار اختلالاتی می‌کند.
- طول عمر افراد اوتیسمی مثل بقیه افراد جامعه است.
- تخمین زده می‌شود که حدود یک میلیون اوتیسمی در امریکا هست.
- اوتیسم هم اکنون در کالیفرنیا بسیار رایج‌تر از سندرم داون عقب ماندگی ذهنی و فیبروز سیستسک است.
تعدادی از کودکان که اوتیسم درآن‌ها زود تشخیص داده شده اگر مداخلات جدی شامل رفتار درمانی گفتاردرمانی و دارو دریافت کنند می‌توانند زندگی عادی را دنبال کنند. همه افراد مبتلا زود تشخیص داده نمی‌شوند وچنین اقداماتی هم در موردشان انجام نمی‌شود ودرنتیجه زندگی عادی هم نخواهند داشت.
افراد اوتیسمی به طرق مختلفی به محرک‌های محیطی پاسخ می دهند. گاهی فرد به هیچ عنوان قادر به حرف زدن نیست برخی رفتارهای خودانگیخته دارد (مثل دست زدن تولید آواهای بی معنا یا حرکات تکراری) ممکن است فرد بسیارپرخاشگر باشد یا بسیار درون‌گرا باشد و به تخریب درون و روان خودش گرایش داشته باشد اما مثل بقیه مردم افراد اوتیسمی هم بسیار متفاوت از یکدیگرند. در واقع تعداد بسیار کمی را می توان یافت که رفتارهایی دقیقا مثل هم داشته باشند. تعداد خیلی کمی هم همه مشخصاتی را که در زیر می‌آید را با هم دارند.
خصوصیات افراد اوتیسمی:
- قابلیت‌های بسیار متفاوت (عدم توانایی در خواندن یا یادگیری خواندن در سنین بسیار پایین)
- حساسیت بیش از حد به درد یاعدم درک درد
- علاقه به یک برنامه روتین روزانه اسباب بازی‌ها و لباس‌های همیشگی در مجموع علاقه به ثبات و تنفر از تغییر
- تکرار کلمات و عبارات یکسان در موقعیت‌های یکسان که به آن اکولالیا(echolalia)گویند.
- دشواری در بیان نیازها (اغلب سعی می کنند از ایما و اشاره به جای کلمات استفاده کنند.
- خندیدن در موقعیت‌های نا مناسب (مثلن خندیدن به بچه ای که در حال گریه کردن است)
- به لحاظ فیزیکی و بدنی یا بسیار فعال هستند یا بسیار غیرفعال
- به صورت دوره ای یا بیشتر اوقات بداخلاق و کج خو وبهانه گیرو جیغ جیغو هستند.
- یا پرخاشگرند یا به شدت درون گرا
- تنهایی را ترجیح می دهند
- این بچه‌ها شایدگاهی مثل ناشنواها هیچ واکنشی به کنش‌های گفتاری و صداهای محیط نشان ندهند.
- بازی‌های عجیب و غریب: چرخاندن اشیا، استفاده از اسباب بازی‌ها برای کارهایی غیر از بازی با آن‌ها، یا علاقه عجیب به شیی که برای سن او مناسب نیست.
- فقدان یا ضعف ارتباط چشمی
- پاسخ ندادن به روش‌های عادی آموزش
- رفتار غیر عادی نشان دادن در جمع و یا خوب حاضر نشدن در جمع
- ناتوانی در دنبال کردن وادامه یک مکالمه
- انزجار از بغل کردن و یا در آغوش گرفته شدن
- حساسیت به صدای بلند، مارک لباس، لباس زیر، بو و نور
- اغلب برای دنبال کردن اشیا با چشم، از دید جانبی‌شان استفاده می‌کنند نه از دید مستقیم.
- علائق خاص غذایی که باعث میشود همیشه میل به خوردن غذاهای خاص داشته باشند.
- به طیف وسیعی از غذاها آلرژی دارند
- در نوزادی اغلب عفونت‌های پی‌درپی گوش دارند
- مشکلات مزاجی خاص و مزمن مانند مدفوع بسیار بدبو
- ناتوانی در تقلید و یا نقش بازی کردن تخیلی
بسیاری از از این خصوصیات در کودکان دیگرهم هست اما اگر  هشت مورد از این مشخصات در یک کودک وجود داشته باشد، بهتر است این موضوع با پزشک کودک در میان گذاشته شود.
اگر کودک شما مشکوک به اوتیسم است، نگران نباشید. زیرا آینده برای کودکان اوتیسمی بسیار درخشان‌تر از سایر بیماری‌ها به نظر می‌رسد.داروها و رفتاردرمانی‌های بسیاری وجود دارد که می‌تواند وضعیت کودک را بسیار بهبود بخشد. البته هنوز نمی‌دانیم اوتیسم به چه علتی به وجود می‌آید و بالطبع درمان قطعی آن هم هنوز مشخص نیست. اما آنچه می‌دانیم این است که تلفیقی از دارو، گفتاردرمانی و انجام تمرینات خاص می‌تواند کودک را برای زندگی عادی آماده کند.

بررسی اختلالات زبانی کودکان مبتلا به اوتیسم در سنین پیش از دبستان
چکیده
اوتیسم یکی از بیماری های طیف اختلالات نافذ رشد است.  مغز فرد مبتلا چه به لحاظ ساختمان و چه به لحاظ عملکرد اشکالاتی دارد که سبب مشکلات شناختی می شود.  تظاهر این مشکلات شناختی در زبان فرد اتفاق می افتد.  عقیده بر این است که افراد مبتلا در لایه آوا و نحو مشکلی در زبان ندارند اما بسیاری از جملات آنها در بافت زبانی و موقعیتی فاقد معناست تا آنجا که اوتیسم را بیماری معنا و کاربرد نامیده اند.  با جمع آوری و تحلیل داده های زبانی یک کودک 5 ساله مبتلا به اوتیسم خواهیم دید که وی از نظر آوایی مشکلی در تولید جملات زبان ندارد.  در لایه نحو هم برخی اشکالات را می‌توان یافت اما در لایه معنا و کاربرد جملات اشکالات جدی وجود دارد به نحوی که قسمت اعظم گفتار وی بی‌معنا و بی‌ربط به نظر می رسد.
کلید واژه ها: اوتیسم، بیماری معنا و کاربرد، بیماری مغز مردانه، اختلالات زبانی
 
 
1.  مقدمه
      اوتیسم[1] یکی از بیماری‌های نافذ رشد است که ریشه عصبی و نوروبیولوژیکی دارد.  فرد مبتلا مشکلات شناختی و ارتباطی دارد.  تظاهر این مشکلات در زبان اهمیت بررسی زبان را در مبتلایان روشن می‌سازد.  در واقع با بررسی زبان می‌توان به میزان و گسترش بیماری در مبتلایان دست یافت.  در این پژوهش برآنیم که به این  پرسش‌ها پاسخ گوییم: آیا کودکان مبتلا به اوتیسم در سنین پیش از دبستان از نظر آوایی و نحوی مشکلی در تولید جملات زبان دارند؟ آیا کودکان مبتلا به اوتیسم در سنین پیش از دبستان از نظر معنایی مشکلی در تولید جملات زبان دارند؟ آیا کودکان مبتلا به اوتیسم در سنین پیش از دبستان از نظر کاربردشناسی مشکلی در تولید جملات زبان دارند؟ گفته می‌شود که اختلال اصلی در زبان افراد مبتلا به اوتیسم در بخش‌های کاربرد شناسی و تا حدودی در معنی‌شناسی زبان است.  پس از بررسی مطالعات انجام شده در این زمینه داده‌های زبانی پسر بچه ای 5 ساله و مبتلا به اوتیسم را تحلیل خواهیم کرد.  برای جمع‌آوری داده‌های زبانی کودک نگارنده یک روز کامل را در خانه مورد سپری کرده و صحبت‌های وی را با مادرش ثبت کرده و از مادر خواسته‌است که پرسشنامه‌ای را پر کند.
  ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » حسن زارع ( چهارشنبه 90/12/17 :: ساعت 7:30 عصر )

علل اوتیسم

اوتیسم به وضعیت بیولوژیکی و شیمیایی مغز دارد. علت دقیق این ارتباط هنوز مشخص نیست. ممکن است ترکیبی از عوامل مختلف سبب آن شود.  در این مورد، عوامل ژنتیکی بسیار مهم به نظر می‌رسند. احتمال ابتلای هر دو قُلِ دوقلوهای همسان به این مشکل بسیار بیشتر از دوقلوهای غیرعمسان است. همچنین مشکلات گفتاری در میان بستگان بچه‌های  اوتیسمی رایج‌تر است. اختلالات کروموزومی و دیگر مشکلات عصبی هم در خانواده این افراد بیشتر است.

مسایل دیگری هم به عنوان علل اوتیسم مطرحند که از آن جمله‌اند: تغییرات دستگاه گوارش، رژیم غذایی، آلودگی به جیوه، حساسیت به واکسیناسیون و استفاده نامناسب بدن از ویتامین‌ها و مواد معدنی. البته اثر این علل به اثبات نرسیده است.

منبع: Healthline.com

درمان زود هنگام اتیسم
برنامه هائی برای کودکان زیر 3 سال :
اگر کودک شما زیر 3 سال سن دارد می تواند از شانس درمان زودهنگام بهره ببرد . کودک شما می تواند به دو طریق از این برنامه درمانی زودهنگام بهره ببرد ، یا از طریق درمان در خانه و یا در مراکز درمانی . برنامه درمانی در خانه مستلزم این است که یک تیم درمانگر به خانه شما آمده و برنامه درمانی را در خانه پیاده کنند . در نوع دیگر که درمان در مرکز می باشد این شما هستید که باید کودک را مرتباً به مرکز برده و تحت درمان قرار دهید . در هر دو صورت افرادی که با کودک شما کار می کنند باید کسانی باشند که در زمینه اُتیسم تخصص و تجربه داشته و برنامه درمانی را به خوبی فهمیده باشند . کمک های دیگر نیز با توجه به نیاز کودک باید برای او تهیه گردد مانند کاردرمانی ، گفتار درمانی و یا بازی درمانی .
به عنوان والدین کودک اُتیستیک شما باید فعالیّت بیشتری نسبت به سایر افراد تیم درمانی داشته باشید . این شما هستید که کودک خود را بهتر از دیگران می شناسید و می توانید به متخصص مربوطه و درمانگران در رابطه با انتخاب و اجرای برنامه درمانی کمک زیادی بکنید . تبادل تجربیات و اطلاعات میان والدین و درمانگران بسیار مهم و حیاتی است و می تواند در پیشبرد برنامه درمانی و پیشرفت کودک بسیار مؤثر باشد . توصیه می کنیم برای استفاده از امکانات موجود در جهت کمک به این کودکان و درمان زودهنگام با مراکز بهزیستی نزدیک محل زندگی خود تماس بگیرید و از خدمات آنها به این بیماران استفاده کنید .
از آنجائی که هیچ کودک اُتیستیک مانند کودک اُتیستیک دیگر نیست ، برنامه درمانی مناسب برای یک کودک نیز ممکن است برای کودک دیگر مؤثر نباشد . همین امر باعث شده است که کار ارزیابی و ارائه برنامه های درمانی مشکل تر باشد . یکی از محققین و متخصصین اُتیسم بیان می کند که بهتر است هر کدام از مشکلات فرد اُتیستیک را به عنوان یک بیماری فرض کرده و در انتخاب برنامه سعی شود که راه حل های این مشکلات در برنامه گنجانده شوند . شما می توانید لیستی از کارهائی را که کودک شما می تواند و نمی تواند انجام دهد تهیه کرده و در انتخاب برنامه دقت کنید که آیا برنامه مورد نظر جوابگوی این موارد می باشد یا نه . دانستن این اختلالات یادگیری در کودکان می تواند به شما کمک کند تا بدانید که آیا روشی را که انتخاب می کنید مؤثر خواهد بود یا نه . دانستن نقاط قوّت کودک نیز بسیار مهم است زیرا به این ترتیب می توانید از انجام کارهای اضافه با کودک خودداری کرده و بیشتر به نقاط ضعف او بپردازید .
انجمن اُتیسم آمریکا چند معیار را ارائه داده است که می توان با استفاده از آنها مؤثر بودن یک برنامه درمانی را تشخیص داد :
آیا برنامه درمانی به کودک صدمه ای خواهد زد ؟ در صورت شکست برنامه درمانی چه تأثیراتی منفی بر کودک و خانواده وارد خواهد شد ؟ آیا این برنامه درمانی از نظر علمی بررسی و تأیید شده است ؟ آیا روشهای ارزیابی مشخصی در این برنامه گنجانیده شده است ؟ این برنامه در مورد سایر کودکان چه مقدار موفقیّت داشته است ؟
چه تعدا از کودکانی که با این برنامه تحت درمان قرار گرفته اند توانسته اند به مدارس عادی بروند و چه تعداد نتوانسته اند؟آیا درمانگران تعیین شده تجربه و علم کافی برای کار با کودکان اُتیستیک را دارند ؟ فعالیت ها و تمرینات چگونه برنامه ریزی شده اند ؟ کودک در این برنامه چه مقدار مورد توجه قرار گرفته است ؟ پیشرفت کودک به چه نحوی اندازه گیری خواهد شد ؟ آیا رفتار و پیشرفت کودک به دقت مورد بررسی و ثبت قرار خواهد گرفت ؟ آیا کودک به درستی مورد تشویق و تحریک قرار خواهد گرفت؟ آیا محیط اختصاص یافته برای محل تمرینات به درستی از چیزهائی که ذهن کودک را پریشان می کند خالی شده است ؟ آیا برنامه درمانی به نحوی است که امکان ادامه آن در خانه باشد ؟ هزینه برنامه ، زمان آن ومحل آن در حدّ و توان والدین می باشد؟



روشهای رفتار درمانی و بهبود ارتباط
رفتارهای کودکان اُتیستیک اغلب برای والدین و درمانگران مشکل آفرین و ناراحت کننده است . این رفتارها ممکن است نامناسب‌، تکراری ، تهاجمی و خطرناک باشد و همینطور ممکن است شامل تکان دادن مکرّر دستها ، حرکت مداوم انگشتان ، تکان دادن بدن به جلو و عقب‌ ، گذاشتن اشیاء در دهان ، و یا کوبیدن سر به اشیاء دیگر باشد .کودکان اُتیستیک همچنین ممکن است به رفتارهای خودآزاری مانند آسیب زدن به چشمان ، و یا گاز گرفتن دستان خود عادت داشته باشند .این کودکان همچنین ممکن است نسبت به درد و سوختگی عکس العملی نشان ندهند .گاهی کودکانی نیز مشاهده شده اند که بدون دلیل به دیگران حمله کرده اند .دلایل بروز این رفتارها در کودکان اُتیستیک هنوز به طور دقیق یافت نشده است و بسیار پیچیده می باشد ولی برخی از متخصصین معتقدند که اختلالات در حواس پنجگانه کودک می تواند باعث بروز این رفتارها شوند و کودک با این رفتارها می خواهد این حواس را ارضاء کند .
مهارتهای ارتباطی نیز ( هم کلامی و هم نوشتاری ) مشکل مهمی در کودکان اُتیستیک می باشد . آنها نمی دانند که ارتباط چگونه برقرار شده و چه اهمیتی دارد همچنین این کودکان اغلب در شروع ارتباط و برقراری ارتباط دو طرفه مشکل دارند . بسیاری نیز مشکلات گفتاری دارند و ممکن است هیچگاه در طول زندگی خود صحبت نکنند و یا اینکه دیر شروع به صحبت کردن بکنند .بعضی از این کودکان هم ممکن است از مهارت کلامی به نحو نادرست استفاده بکنند مثلاً هر کلمه و یا جمله ای که به آنها گفته می شود را تکرار می کنند ( تکرار طوطی وار ) و یا اینکه فقط از کلمات تک برای ارتباط استفاده می کنند . البته باید یادآور شد که مشکلات ارتباطی می توانند باعث بروز ناهنجاریهای رفتاری شوند مثلاً کودکی که قادر نیست نیاز خود را بیان کند ممکن است شروع به فریاد کشیدن و یا خودآزاری کند .
روشهای فراوانی برای بهبود مشکلات اجتماعی،کلامی،حواس ، و رفتارهای اختلالی تهیه شده است .برخی از این روشها عبارتند از : اِی بی ِای ، آموزش جزء به جزء ، فِلور تایم ، داستانهای اجتماعی ، و بهبود مجموعه حواس پنجگانه .

برای تشخیص این بیماری هیچ تست پزشکی وجود ندارد.برای تشخیص اُتیسم در یک کودک باید رفتار ، ارتباط و سطح رشد ذهنی کودک به دقت بررسی شود . از آنجائی که بعضی از علائم این بیماری با بعضی از بیماری های دیگر مشترک است ممکن است متخصصین آزمایشها و تست های پزشکی متفاوتی را برای کودک تجویز کنند تا از وجود یا عدم وجود مشکلات دیگر در کودک مطمئن شوند.
با یک بررسی کوتاه در یک جلسه ممکن نیست که بتوان به طور قطع وجود اُتیسم را در کودکی ثابت کرد. مشاهدات والدین و بررسی کامل مراحل رشد کودک از لازمات تشخیص اُتیسم در یک کودک می باشد . در نگاه اول ممکن است کودک اُتیستیک به نظر عقب مانده ذهنی ، دارای اختلال رفتاری ، دارای مشکل شنوائی و یا دارای رفتارهای عجیب به نظر برسد .البته ممکن است تمام این علائم در یک کودک اُتیستیک وجود داشته باشند که این امر خود باعث مشکلتر شدن تشخیص می شوند .به هر حال در ابتدای امر بایستی معاینه دقیق و کاملی از کودک به عمل آید زیرا به این ترتیب می توان یک برنامه مناسب و دقیق برای کمک به کودک اُتیستیک و درمان او تهیه کرد .
تشخیص زودهنگام :
تحقیقات نشان داده است که تشخیص زودهنگام اُتیسم در درمان و بهبود وضعیّت کودکان مبتلا بسیار مؤثر است. هر چقدر زودتر بتوان اُتیسم را در یک کودک تشخیص داد ، زودتر هم می شود از برنامه های درمانی برای کمک به این کودکان بهره برد .
روشهای تشخیص :
علائم و نشانه های اُتیسم ممکن است در زمان نوزادی بروز کنند و شاید هم این اتفاق نیافتد ولی نشانه های این بیماری حتماً بین 24 ماهگی الی 6 سالگی خود را نشان خواهند داد . یک دکتر متخصص بایستی یک سری سئوالات مشخص و دقیقی در رابطه با چگونگی رشد جسمی و ذهنی کودک تهیه کرده و جواب آنها را از طریق والدین و مشاهدات دقیق بدست آورد .
انجمن ملی پرورش و سلامت کودکان در آمریکا این پنج سئوال اولیه را برای یک معاینه از کودک اُتیستیک تهیه کرده است :
1-آیا کودک شما تا قبل از 12 ماهگی صدا سازی و نجوا داشته است ؟
2-تا قبل از 12 ماهگی آیا کودک شما از اشاره ، اَداها و یا گرفتن دست دیگران و همینطور بای بای کردن استفاده
کرده است ؟
3-آیا کودک شما تا قبل از 16 ماهگی از کلمات تنها استفاده کرده است ؟
4-آیا کودک تا قبل از 24 ماهگی از ترکیب دو کلمه استفاده کرده است ؟
5-آیا کودک هیچ کدام از مهارتهای کلامی و اجتماعی خود را از دست داده است ؟
در صورت جواب منفی به چهار سئوال اول و جواب مثبت به سئوال آخر احتمال وجود اُتیسم در کودک داده می شود . البته باز هم یادآور می شویم که برای تشخیص قطعی نیاز به بررسی های بسیار دقیق و جامعی می باشد که باید توسط افراد متخصص و آگاه صورت بگیرد .برای یک بررسی دقیق و کامل یک کودک مظنون به اُتیسم بایستی توسط متخصص اطفال ، روانشناس ، مشاور آموزش و یاد گیری کودکان ، متخصص اعصاب ، متخصص گفتار درمانی و سایر متخصصین در زمینه اُتیسم معاینه شود .
مشاوره با متخصصین :

اگر کودک از طرف شما و یا دکتر مخصوص خود مظنون به اُتیسم باشد به هر حال بایستی توسط شخصی که در زمینه اُتیسم تخصص دارد معاینه دقیق شود .ممکن است این فرد یک روانشناس ، روانپزشک و یا یک متخصص رشد اطفال باشد .گاهی ممکن است برای یک تشخیص دقیق و درمان به یک تیم متخصص نیاز شود این تیم می تواند از افراد زیر تشکیل شود :
1-متخصص رشد در اطفال : این فرد می تواند مشکلات سلامتی و رشد در کودکان را درمان کند.
2-روانپزشک کودک : این فرد می تواند در تشخیص اولیه کمک کرده و در صورت نیاز داروهائی را برای کمک به کودک تجویز کند .
3-روانشناس کودک : در شناخت عادات و حالات روانی کودک کمک کرده و ناتوانی های کودک در زمینه های رشد ذهنی ،روانی ، و اجتماعی را بررسی می کند . همچنین یک روانشناس می تواند در بهبود رفتاری کودک و افزایش مهارتهای اجتماعی کودک به شما کمک کند .
4-رفتار درمان :این شخص می تواند علاوه برکمک به بهبود توانائی های کودک در کارهای روزانه مانند لباس پوشیدن ، غذا خوردن و سایر کارهای استقلالی، همچنین در بهبود وضعیت حواس پنجگانه ،قدرت تشخیص ،و سایر توانائی های کودک او را یاری کند.
5-کار درمان : یک کار درمان کودک را در استفاده درست از عضلات و اندامهای بدن برای انجام کارهای بزرگ و کوچک بدنی می تواند یاری کند .
6-گفتار درمان :در بهبود وضعیت گفتار کودک و افزایش توانائی او در مهارتهای کلامی بسیار مؤثر است .
7-مشاور خانواده :این شخص می تواند علاوه بر راهنمائی در امر روابط شما با کودک خود، شما را در بهره وری بهتر از منابع و مراکز موجود در جامعه برای کمک به درمان کودک کمک کند .
بسیار مهم است که متخصصین و والدین همکاری بسیار نزدیکی با هم در درمان کودک داشته باشند زیرا به این ترتیب بیشترین بازده را بدست خواهید آورد .همانطور که متخصصین از تخصص و تجربه خود برای درمان کودک شما استفاده می کنند ، شما نیز به عنوان کسانی که توانائی ها و خصوصیات کودک را بهتر از هر کس دیگری می شناسید ، می توانید در یاری رساندن به کودک و پیشرفت مراحل درمانی مؤثر باشید . هنگامی که یک برنامه درمانی برای کودک شروع شود تبادل اطلاعات میان والدین و درمانگران و گفتگوی منظم میان آنها می تواند در پیشبرد برنامه درمانی و پیشرفت کودک بسیار مهم باشد .در اینجا ما به نمونه هائی از راهنمائی های لازم اشاره می کنیم :
اطلاعات خود را افزایش دهید . تا جائیکه می توانید معلومات خود را درباره توانائی های کودکتان افزایش دهید تا به این ترتیب بتوانید فرد مؤثری در برنامه درمانی باشید و بیشتر مراقب رفتار و عملکرد کودک باشید .اگر از اصطلاحات مورد استفاده درمانگران چیزی سر در نمی آورید از آنها بخواهید تا برای شما توضیح بدهند .
خود را همیشه آماده نگاه دارید .شما همیشه باید آماده باشید تا در مواقع لزوم با متخصصین ، درمانگران و مسئولان مدارس و مراکز درمانی ملاقات کنید .سئوالات خود را از قبل تهیه کرده آنهارا بنویسید و جوابهای آنهارا نیز یادداشت کنید .
برای برنامه درمانی بایستی سازماندهی داشته باشید.بسیاری از والدینی که برنامه درمانی موفقی داشته اند کسانی بوده اند که تمامی مراحل درمان را زیر نظر داشته و از کارها ئی که انجام شده و باید انجام شود گزارش تهیه کرده و بررسی می کرده اند.
برقراری ارتباط بسیار مهم است . شما باید بیاموزید که چه در موارد مثبت و چه در موارد منفی باید با متخصصین و درمانگران صحبت کنید و تمامی موارد لازم را مورد بحث و گفتگو قرار دهید .شما باید به طور واضح دلایل موافقت و یا عدم موافقت خود با مسایل پیش آمده را با درمانگران و متخصصین مربوطه در میان بگذارید تا مشکلات موجود با کمک یکدیگر حل شود.