نوابغ اتیسم و آسپرگر

متخصیص سرشناس روانپزشکی معتقد هستند. بسیاری از چهره های سرشناس حیطه های علوم، سیاست و هنر به این دلیل موفق شده اند که دچار بیماری «اوتیسم» بوده اند. میشل فیتزجرالد پروفسور روانپزشکی در دانشگاه ترینیتی در دوبلین ایرلند معتقد است که بسیاری از نوابغ جهان از گروه بیماران زیرگروه های اوتیسم (ASD) بوده اند که به دلیل داشتن ژن های نبوغ خاص بدل به چهره هایی سرشناس شده اند.
    
     پروفسور معتقد است ایزاک نیوتن، آلبرت اینشتین، جرج اورول، اچ جی ولز و لودویگ ویتگنشتاین از چهره های مطرح و معتبر جهان هستند که علامت هایی از بیماری های مشابه اوتیسم، یا  سندرم آسپرگر، بوده اند.
    
    این پروفسور ایرلندی در سخنرانی که در لندن داشت اعلام کرد که ارتباط هایی میان بیماری و ASD، خلاقیت و نبوغ یافته است که تمام این مسائل ناشی از علت های ژنتیکی است. «اختلالات روحی می تواند تاثیرات مثبتی هم داشته باشد، به نظر می رسد که بعضی از اختلالات ژنی که باعث بروز بیماری هایی مثل اوتیسم یا سندرم آسپرگر می شوند در عین حال می توانند خلاقیت و توانایی های خاصی را در فرد ایجاد کنند: توانایی هایی که باعث می شود فرد «نابغه» لقب بگیرد. ما دقیقاً نمی توانیم از یک یا چند ژن خاص در این زمینه نام ببریم، حتی نمی توانیم بگوییم که چه تعداد ژن در این پروسه دخیل هستند، اما می توانیم بگوییم که تغییرات بسیار کوچک در تعداد زیادی از ژن ها باعث این مساله است. یک تغییر ژنی کوچک در این زنجیره ممکن است تاثیر مثبت داشته باشد و باعث به وجود آمدن نبوغ در یک شاخه خاص در فرد شود.»
    
    براساس گفته های دکتر فیتزجرالد این گونه از نوابغ نمی توانند در سیستم آموزشی معمول موفقیت چندانی داشته باشند و برای همین معمولاً از مدارس متعدد اخراج می شوند و حتی معمولاً نمی توانند تحصیل آکادمیک خود را به پایان ببرند. آنها معمولاً ارتباطات خوبی با سایر هم شاگردی ها و معلمان خود برقرار نمی کنند و حتی از برقراری ارتباط کلامی ساده هم عاجز هستند. این گروه اکثراً دچار حالت هایی مثل پارانویا (ترس از توطئه) و توهم توطئه علیه خود هستند، اما در عین حال این افراد ذهنی بسیار منظم و کاملاً متمرکز دارند و عموماً بسیار اخلاق گرا و قانون گرا هستند. او در این مورد توضیح می دهد: «این گروه از افراد می توانند حتی بیست یا سی سال بر یک موضوع خاص تمرکز کنند و کاری به این نداشته باشند که دیگران در مورد آنها چه می گویند یا چه فکر می کنند، آنها معمولاً ناامید نمی شوند و آن قدر بر کار خود متمرکز هستند که کاری را که ممکن است سه یا چهار نفر در همکاری با هم طی سال های طولانی انجام دهند، یک تنه انجام دهند.» براساس تئوری این محقق فردی مثل شارل دوگل (که شعار مشهورش این بود «من فرانسه هستم») و توماس جفرسون رئیس جمهور امریکا اشخاصی هستند که با این پایداری و سماجت و به نوعی یکدندگی در زندگی سیاسی خود موفق شده اند. وی در جهان ادبیات هم به اچ جی ولز نویسنده مشهور داستان های علمی تخیلی اشاره می کند که در تحصیلات آکادمیک موفقیتی نداشته و براساس گفته های نزدیکانش در تمام طول عمر تنها بوده و هیچ گاه از لحاظ شخصیتی به «بلوغ فکری» کامل نرسیده اما در حیطه کاری خود بی نظیر و بی رقیب بوده است.
    
    گروه تحقیق دانشگاه تربیتی پس از بررسی حدود 1600 بیمار مبتلابه سندرم های آسپرگر و شاخه های مختلف بیماری های اوتیسم و بررسی کردن زندگینامه بیش از یکصد فرد مشهور و سرشناس فرضیه خود را ارائه دادند.
    
    براساس تحقیقات این گروه ایزاک نیوتن می توانسته سه روز تمام بدون دانستن روز یا شب بودن جهان پیرامون کار کند و حتی غذا هم نخورد و آلبرت اینشتین هم در یک دفتر دورافتاده و کاملاً ساکت و به دور از حضور هرگونه انسان دیگری کار می کرده که همه اینها می تواند نشانه هایی از ابتلابه برخی حالات بیماری های مرتبط با اوتیسم باشد.
    
    دکتر آماندا باتن از مرکز ملی اوتیسم استرالیا می گوید: «میزان بروز کلیه بیماری های مرتبط با اوتیسم بین 60 تا 100مورد در هر صد هزار نفر است و میزان بروز نوابغ در بین آنها یک تا ده درصد است که این میزان با بروز کلی میزان نبوغ در جامعه تطابق دارد